Ella: “Op mijn werk werd erover gezwegen. Het voelde alsof ik een rare ziekte had waardoor mensen niet bij me in de buurt durfden te komen.”
Ella (40) kreeg een telefoontje van een familielid. Ze hadden haar geliefde gevonden, in zijn appartement. Hij had zichzelf het leven ontnomen. Binnen haar praktijk voor psychotherapie en hypnotherapie helpt zij mensen op allerlei vlakken, waaronder ook rouw en verlies. Ze is door haar ervaring niet alleen therapeut, maar ook ervaringsdeskundige geworden.
Het was een vrijdag begin oktober. Ik was aan het werk en kreeg ineens een bericht van mijn schoonmoeder. Ze vroeg of ik mijn partner nog gesproken had de afgelopen dagen, want ze had niks meer van hem gehoord en maakte zich ongerust. Op dat moment voelde het alsof mijn maag zich omdraaide. Intuïtief wist ik het toen eigenlijk al…
Diezelfde avond toen ik thuis kwam ging de telefoon. Ella? Ga even goed zitten…We hebben hem vanavond gevonden in zijn appartement. Hij is er niet meer’. Op dat moment leek het alsof er van binnen een airbag uitklapte die mijn hele lichaam met druk vulde en al mijn lucht wegnam. Een gevoel van totale verstikking.
In een roes
De dagen erna leefde ik in een roes. Een enorme onrust en spierspanning zorgde ervoor dat slapen niet ging, ondanks dat ik uitgeput was.
In verwarde toestand ben ik in mijn eentje naar Parijs afgereisd om daar zijn begrafenis bij te wonen.
Na alle formaliteiten kwam ik weer thuis. Het leven ging gewoon door alsof er niets gebeurd was. Terwijl voor mij álles veranderd was. Hij was dood. Hij was er niet meer. De liefde van mijn leven met wie ik zou gaan samenwonen. Alles was geregeld en hij zou ‘alleen even zijn laatste spullen op gaan halen’. Hij is nooit meer teruggekomen.
Directe actie
Het verlies was onwerkelijk en onbevattelijk. Niemand kan je op zoiets voorbereiden.
En naast het verlies van mijn partner kwamen er ook andere vormen van verlies bij kijken.
Zo merkte ik dat de vrienden die het dichtst bij me stonden niet goed wisten hoe ze ermee om moesten gaan en er eigenlijk niet voor me waren, of niet op de manier die ik nodig had. Terwijl er vanuit andere hoeken ineens mensen voor me klaarstonden waarvan ik het nooit had verwacht. Zo leer je goed je vrienden kennen, maar ook de mensen die er echt voor je zijn wanneer het nodig is.
Na alle meelevende berichten de eerste twee weken begon de echte leegte pas. In zo’n toestand van shock is het heel moeilijk om zelf aan te geven wat je nodig hebt. Vanuit de omgeving is er dan directe actie nodig, in plaats van passieve kreten zoals ‘als ik iets voor je kan doen laat je het me weten, he?’.
Geen erkenning van de pijn
Op mijn werk werd er over het hele fenomeen gezwegen. Het voelde alsof ik een rare ziekte had waardoor mensen niet te dicht bij me in de buurt durfden te komen. Dat zorgde voor een ongemakkelijke spanning. Er rust blijkbaar een groot taboe op verlies omdat bijna niemand heeft geleerd om met moeilijke emoties om te gaan. Zelf wilde ik er eigenlijk juist wél over praten en het kunnen delen. Verbonden zijn door die pijn is dan juist zo belangrijk omdat die pijn op dat moment zo’n groot deel van je persoon is. En wanneer die pijn niet erkend wordt, voelt het alsof je zelf niet erkend wordt.
Erkennen van pijn betekent dat het er mag zijn en dat het niet weggestopt hoeft te worden omdat anderen zich hier ongemakkelijk bij voelen. Het betekent dat het niet veranderd hoeft te worden en zich mag uiten in welke vorm dan ook. Pijn wil gezien, gehoord en geaccepteerd worden. Het wil omarmd worden, zodat we in verbinding zijn met onze pijn en daardoor met onszelf en met de ander.
Kleine dingen met grote betekenis
Iemand in een staat van rouw heeft geen woorden nodig maar daden. Het meest betekenisvolle voor mij was dat een vriendin mij een berichtje stuurde: ‘Heb je al gegeten? Ik heb extra pasta gekookt en ben om de hoek dus kan het zo even langs brengen’. Dat soort dingen zijn van onschatbare waarde.
En dat is wat ik iedereen mee wil geven: mocht zo’n situatie zich voordoen in jouw familie- of vriendenkring, aarzel dan niet en ga langs! Of dat nou met eten is, een warme knuffel of een luisterend oor. Het zijn de kleine dingen die een hele grote betekenis hebben.
Rouwen om dood heeft mij meer doen leven. Het heeft diepere lagen in mijzelf geopend waardoor ik nu meer in verbinding sta met mijzelf en daardoor ook met anderen. Ik leef meer in het moment en kan echt genieten van alle kleine bijzondere momenten in het leven.
In de donkere doos van pijn en verdriet schuilt vaak ook iets moois. Een citaat die ik ergens las en me daarbij te binnen schiet is: ‘Don’t forget the collateral beauty of it all’.
Hoe gek dat in het begin ook zal klinken na een heftig verlies, wanneer je diep genoeg in die doos kijkt zul je zien dat daar iets moois op je wacht om ontdekt en uitgedragen te worden. Iets waarmee je jezelf en anderen kunt helpen.
Voor mij was dat mijn creatieve talent. Ik heb ontdekt dat er een ware dichter in mij schuilt die door de pijn die ik zelf heb ervaren, een gevoelsbeleving over kan brengen die mensen tot in het diepst van hun ziel raakt. Hiermee kan ik een stukje leven doorgeven.
Leven is namelijk beleven.
Like a rose
The colour…
The smell…
The little velvet leaves that feel like silk between your fingers…
The aliveness and seeing them grow each day, unfolding their leaves and blossoming into something bigger…
Opening up fully and surrendering to the light.
Being ‘thorned’ to pieces when the water dries up and the vibrant flower slowly dies her inevitable death.
Like a mini cycle of life in a micro cosmos.
All witnessed on the table of life…