“Miep en ik losten altijd alles met z’n tweeën op, en dat doe ik nu alleen”
Miep, zoals Fons zijn vrouw Inge liefkozend noemde, was ervan overtuigd: met haar kwakkelende gezondheid zou ze niet oud worden. Ze kreeg gelijk. Op 59-jarige leeftijd overleed Miep plotseling, waarschijnlijk aan een zware herseninfarct. “We hadden het er al zo vaak over gehad, dat de schok van haar overlijden bijna meeviel.” Wat Fons bijblijft is het beeld van zijn stervende vrouw. “Dat dringt zich tien, twintig keer per dag aan me op.”
“Mijn vrouw maakte me midden in de nacht wakker. Ze voelde zich niet lekker en gaf over. Direct daarna zakte ze weg en overleed ze. Ik denk dat het bij elkaar tien minuten heeft geduurd. De artsen vermoedden een zware herseninfarct.
Miep was altijd aan het kwakkelen met haar gezondheid. Op jonge leeftijd zijn haar baarmoeder en eierstokken verwijderd, ze kwam vervroegd in de overgang en kreeg twee jaar voor haar overlijden de ziekte van Ménière, wat voor heftige duizeligheid zorgde. In het ziekenhuis kwamen ze er bovendien achter dat ze van jongs af aan een vergroot bloedvat in haar hersenen had. Ik stopte met werken om voor haar te zorgen. Miep gaf vaak aan dat het niet meer lang zou duren, maar ik dacht: dat zullen we nog wel zien. Ze bleek het goed te hebben aangevoeld. Overlijden met 59 jaar is te jong, maar haar lichaam was op.
Je vrouw zien overlijden
De week na haar overlijden ging als een waas aan me voorbij. Je begint midden in de nacht al met regelen. Er moet direct naar de verzekeraar gebeld worden. Zij namen gelukkig veel taken over. Je geeft door wat je wensen zijn en zij doen de rest. Wat veel vrede gaf, is dat ik exact wist wat haar wensen waren: een kleine crematie, waar alleen ik, haar zusjes en haar vader bij waren. Ik wist welke muziek ze wilde horen en hoe de dienst eruit moest zien.
Omdat we er al zo vaak over gepraat hadden, was haar plotselinge dood eigenlijk niet zo ontwrichtend. Je mist je vrouw, je maatje valt weg. Maar het was niet zo dat ik in een heel zwart, diep gat belandde. Wat me bezighoudt, en wat waarschijnlijk nooit meer weggaat, is het beeld van haar overlijden. Dat beeld komt tien, twintig keer per dag voorbij. Het is niet eens omdat het op een vervelende manier ging. Ik denk dat Miep geen pijn had toen ze overleed. Maar dat je ziet: daar gaat ze. Het komt op en zakt ook automatisch weer weg.
Zinnen verzetten
Hulp vraag ik eigenlijk niet, en ik verwacht ook niet. Uiteindelijk moet je het toch alleen doen. Mijn schoonzusjes bellen af en toe om te vragen hoe het gaat. Maar wat moet ik zeggen? Dat het niet gaat? En dan? Miep en ik losten altijd alles met zijn tweeën op, en dat doe ik nu alleen. Een halfjaar na de dood van Miep overleed ook onze hond. Toen was het wel heel stil in huis. Ik besloot een oude hobby op te pakken: krachttraining. Nu sta ik dagelijks zo’n twee, drie uur in de sportschool. Daar zijn ze zelfs verbaasd over mijn toewijding. Maar ik heb die afleiding nodig. Bovendien kom ik op deze manier onder de mensen. Ik heb weer wat aanspraak.”