“In zijn laatste nacht heeft hij de nachtzuster zijn levensverhaal nog verteld”
De echtgenoot van Mindel heeft diabetes. Een hielkloof, die door neuropathie in zijn voeten lang onopgemerkt blijft, leidt uiteindelijk tot amputatie van zijn onderbeen. Er volgt een maandenlange interne revalidatieperiode. De rust lijkt wedergekeerd wanneer de man van Mindel weer naar huis mag. Echter na een val blijkt zijn heup gebroken en krijgt hij een kunstheup. Opnieuw intern revalideren en weer kort naar huis. Totdat een longontsteking ervoor zorgt dat hij in allerijl weer naar het ziekenhuis moet. Dan volgt er verbijsterend nieuws: de man van Mindel is uitbehandeld. In haar blog beschrijft Mindel de intensieve, maar ook verbindende weken voorafgaand aan het overlijden van haar echtgenoot.
“Korte tijd na zijn thuiskomst uit het revalidatiecentrum kreeg mijn echtgenoot hoge koorts en ademnood. De ambulance bracht hem met loeiende sirenes naar het ziekenhuis. We schrokken. Wat nu weer? Het bleek een longontsteking die zijn COPD triggerde. En dat terwijl mijn eega al zes jaar niet meer rookte. Tegen elk advies in wilde hij naar huis. Met zuurstof, een vernevelaar en puffers hield hij het een paar dagen uit. Tot hij opnieuw naar het ziekenhuis moest. Daar bleek mijn echtgenoot tot onze verbijstering uitbehandeld. Revalidatie was geen optie meer en een prognose kon niet worden gegeven. Hadden we nog dagen, weken of maanden? Geen idee. Toch leefde bij ons de ijdele hoop dat hij na de longontsteking weer zou opknappen.
Thuis moest er van alles geregeld worden, zoals een hoog-laagbed in de woonkamer. Daarom besloten we een weekje in een mooi zorghotel door te brengen, onze buren zouden thuis de boel herinrichten. We kregen een luxe kamer met zijdelings zicht op zee. Al na een nacht meldde de verpleging in het zorghotel ons echter dat de zorg voor mijn echtgenoot te intensief voor ze was. We moesten terug naar huis.
Een prachtige avond
Al duurde ons verblijf in het zorghotel maar kort, het is een avond die me bijblijft. We hadden zo’n prachtig en puur gesprek. Over onze gevoelens voor elkaar, over de hoogte- en dieptepunten uit onze relatie. Alles kwam op een rustige manier ter sprake, terwijl we elkaar liggend in bed in de ogen keken. Dit was de man waar ik verliefd op was geworden. Hij vertelde later dat het uit zijn tenen moest komen, maar hij had dit per se willen bespreken. De kanjer. Ik teer er nu nog op. Wat een prachtmens was mijn man toch. Hoe moeilijk vaak ook.
Rollercoaster
Eenmaal benauwd en uitgeput thuisgekomen, lieten onze buren zich van hun beste kant zien. Ze hadden ons huis in onze afwezigheid heringericht en boden zorg omdat de reguliere thuiszorg nog geen plek had. Wat is het toch fijn om in zo’n betrokken buurt te wonen. Ik heb er geen woorden voor.
Inmiddels gebruikte mijn echtgenoot morfinepleisters om zijn benauwdheid te remmen. Hij had het erg zwaar, maar kon met intensieve hulp de transfer van bed naar rolstoel nog maken. En hij werkte zelfs nog een beetje aan tafel, zijn manier om de situatie het hoofd te bieden.
De tijd thuis mocht slechts tweeënhalve week duren. Een waarlijke rollercoaster, waarin hij zijn hoop niet verloor. Tot het einde, eerst met strijd en zelfs een delier, maar later met pillen rustig, overvallen door de man met de zeis. In zijn laatste nacht heeft hij de nachtzuster zijn levensverhaal nog verteld. Toen hij hoorde dat zij uit Rotterdam kwam, heeft hij het lijflied van zijn voetbalclub Feyenoord gezongen: ‘Hand in hand kameraden’. Hoe was dit mogelijk? Prachtig. Om drie uur ‘s nachts belde de nachtzuster me uit bed. Ik wist direct dat het foute boel was. Hij was op dat moment al niet meer bij bewustzijn, maar ik heb zijn laatste ademhaling nog mee mogen maken.
Rust zacht, lieve, bijzondere, pure, maar ook Einzelgänger-eega. Ik mis je verschrikkelijk. Al is dit dubbel, want kan nu wel iets meer tot rust komen. Ik draag nu twee horloges, het jouwe kan ik nog niet in een doosje doen.”
