“Ik zeg nooit ‘sterkte’, maar ik wens iemand zachtheid. Want sterk ben je al.”
Na het verlies van haar vader ondervond Myrthe al vrij snel dat verlies en rouw zoveel meer omvat dan alleen het gemis van iemand die er niet meer is. Én dat er veel meer verlies in verlies schuilt om te ontrafelen. In een paar jaar tijd maakte ze meerdere verlieservaringen mee. Life events die haar niet sterker hebben gemaakt, maar veerkrachtiger. Ervaringen die haar leerden om bewust ruimte te maken voor haar rouw.
Dat kan niet!
Myrthe: “Mijn vader is vier jaar geleden overleden. Anderhalf jaar daarvoor kreeg hij te horen dat er kanker in zijn slokdarm was gevonden, met uitzaaiingen in zijn lever. De kanker bevond zich al in het laatste stadium, het was het begin van het einde. Op dat moment zat ik in een burn-out en het enige wat ik kon denken was: ‘Dat kan ik er niet bij hebben! Ik kan het leven nu al niet aan.’ Ik besloot nóg harder te willen werken aan mezelf om maar zo snel mogelijk beter te worden. Dat is ontzettend tegenstrijdig natuurlijk. Ik ben dan ook een tijdje gestopt met therapie tot na het overlijden van mijn vader. Toen ik weer begon met therapie, was dat in de vorm van groepstherapie. Tijdens één van de bijeenkomsten vertelde iemand dat ze afstand had genomen van haar moeder. De therapeut zei toen: ‘Daar mag je om rouwen.’ Toen dacht ik: ‘Huh? Maar haar moeder is toch niet dood?!’ Maar ik realiseerde me meteen dat rouw zoveel meer omvat dan alleen het gemis van iemand die er niet meer is. Het gaat om afscheid nemen van iets dat of iemand die er niet meer is, er nooit is geweest of nooit zal zijn.”
Verlies in het verlies
“Het overlijden van mijn vader heeft me met mijn neus op de feiten gedrukt dat gezondheid het allerbelangrijkste is in het leven. Ik heb geleerd om me niet langer druk te maken om kleine dingen en te kijken naar wat ik wél kan. Hierdoor kwam ik steeds dichterbij mezelf. Maar daar hebben ook andere life events invloed op gehad. Als ik terugkijk op de afgelopen jaren was niet alleen mijn vader ziek, maar ik ook met een burn-out en later nog een hernia. Mijn vriend en ik zijn verhuisd van Amsterdam naar Breda. En ik nam ontslag om als zzp’er verder te gaan. Dat zijn grote gebeurtenissen én verlieservaringen die iets met je doen als mens. Ik heb daar destijds niet voldoende tijd en ruimte voor gemaakt om bij stil te staan. Maar je laat het niet zomaar achter je, je neemt het allemaal met je mee. Er zit zoveel meer verlies in het verlies; in het ontrafelen van al het verdriet en de impact.”
Even lekker rouwen
“Voor mijn burn-out zat ik een keer in het park tegenover ons huis. Ik dacht na over mijn volgende carrièrestap. Wat wilde ik op de lange termijn? Ik schreef van alles op en kwam uit op drie punten: schrijven, inspireren en een maatschappelijke bijdrage leveren. Hoe dit concreet vorm moest krijgen, dat wist ik nog niet. Toen werd mijn vader ziek. Hij vroeg me waarom ik niet meer schreef, want dat deed ik altijd zo graag toen ik jonger was. Ik besloot korte verhalen voor hem te gaan schrijven. Iedere dag schreef ik een alinea van een verhaal en stuurde dat naar hem op. Hij blij, ik blij en later creëerde ik nog een boekje voor ons met fijne herinneringen. In die tijd begon ik ook informatie te verzamelen over rouw, voor als het ‘zover’ was. Maar waar ik vooral achter kwam, was dat ik helemaal niet de behoefte, tijd, ruimte en concentratie had om me in rouw te verdiepen op dat moment. Toen het dus ‘zover’ was had ik geen enkel handvat om ‘goed’ te rouwen. Maar misschien, bedacht ik me, kon ik wel ‘even lekker’ rouwen tijdens een weekje weg met mijn vriend in de Eifel, Duitsland. Maar ja, zo werkt het ook niet.”
Niet bepaald insta-perfect
“Toch werd het mij toen wel duidelijk dat het belangrijk was om bewust ruimte te maken voor mijn rouw. Hoe ik die ruimte ging creëren wist ik op dat moment nog niet, want wat ik allemaal over rouw had gevonden raakte me niet echt. Tijd dus om verder op ontdekkingstocht te gaan. En die tocht, met al mijn ervaringen, wilde ik delen met anderen via een blog. Ik kwam op de naam Good Mourning en nog voor de website online stond had ik al honderden volgers op Instagram. Rouw is nou niet bepaald een insta-perfect onderwerp, zou je denken. Maar ik merkte dat veel mensen herkenning vonden op mijn account. Inmiddels is Good Mourning veel meer dan een blog. Ik heb me omgeschoold en bied online rouwbegeleiding aan. Ook geef ik trainingen over rouw op de werkvloer. Want er mag van mij veel meer aandacht komen voor rouw – de mentale, emotionele en fysieke aspecten – en hoe daar als werkgever op in te spelen. Zo hebben het schrijven, inspireren en een maatschappelijke bijdrage leveren, met de tijd onbewust concreet vorm gekregen.
Als ik kijk naar de afgelopen jaren, dan vind ik niet dat ik sterker ben geworden, maar juist veerkrachtiger. Na alles wat er is gebeurd, daar barst een mens ook een beetje van. En dat maakt je zeker niet minder mens. Daarin mogen we met z’n allen best een stuk zachter zijn naar elkaar. Ik zeg dan ook nooit sterkte, ik wens iemand zachtheid. Want sterk ben je al.”