“Door mijn gesloten persoonlijkheid deelde ik mijn verdriet niet en bouwde ik een muur om me heen”
Het is meer dan twaalf jaar geleden dat de vader van Noelle is overleden aan een hartstilstand. Ze heeft het destijds niet aan zien komen en had ook geen afscheid van hem kunnen nemen. In haar omgeving ervaarde ze weinig ruimte om haar emoties te laten zien, terwijl ze juist wel die behoefte had. Uiteindelijk heeft ze hulp gezocht.
“Het ging al een tijdje niet zo goed met mijn vader. Vroeger was hij een actief en sociaal mens en hij klaagde weinig over zijn gezondheid. Ondanks dat hij hartpatiënt was, ging hij niet zo gauw naar een arts. De laatste maanden voor zijn dood voelde hij zich moe en gebruikte hij veel pijnstillers. Dat waren achteraf al de tekenen dat het niet goed ging.
En daar was op een ochtend het bericht dat mijn vader was overleden in zijn slaap. Hij had een hartstilstand gekregen. Ik had dit niet zien aankomen en heb helaas ook geen afscheid van hem kunnen nemen.
Pijn wegstoppen
De eerste maanden na het overlijden van mijn vader waren moeilijk. Als ik alleen was, dan huilde ik, maar ik probeerde ook het gevoel van pijn weg te stoppen. Ik zocht afleiding om niet over mijn gevoelens na te hoeven denken. Werk was een afleiding, omdat ik het dan erg druk had.
Door mijn gesloten persoonlijkheid deelde ik mijn verdriet niet en bouwde ik een muur om mij heen. Dat heeft niet geholpen in het rouwproces. Daardoor was er weinig emotionele support van anderen om mij heen.
Met mijn moeder en oudste zus kon ik niet echt praten over het verlies. Ik wilde graag mijn verdriet met hen delen, maar zij wilden eigenlijk alleen praten over de mooie herinneringen en de pijnlijke momenten vergeten.
Hulp
Ook met mijn partner was het lastig om over het verlies van mijn vader te praten. Zijn vader overleed in hetzelfde jaar aan de gevolgen van de ziekte van Alzheimer. Hij had het moeilijk met dit verlies, maar hij toonde geen verdriet. Hij was wel verdrietig, maar gaf aan dat hij het had afgesloten en dat hij gewoon verder wilde met zijn leven. Mijn emoties over het verlies van mijn eigen vader kon ik dus ook niet bij hem kwijt.
Uiteindelijk heb ik hulp gezocht, omdat ik niet gelukkig was. Via de huisarts kwam ik bij de praktijkondersteuner, met wie ik een aantal goede gesprekken heb gehad.
Mijn verdriet mag ik toelaten en ik mag er meer over praten. Want rouwen hoef je niet alleen te doen. Het is belangrijk om over je gevoelens van rouw en verlies te praten. En als dat niet kan met je partner of familieleden, ga dan op zoek naar iemand anders met een luisterend oor, iemand die kan helpen. Ik kwam erachter dat ik eigenlijk een heel open persoon ben en dus graag mijn emoties wil tonen. Het is aan mij om te voelen wat ik voel en ik realiseerde me dat het ook oké is als je even niet lekker in je vel zit.
Verdriet toelaten
Dat ik voorheen zo gesloten was kwam doordat bepaalde mensen om mij heen mij het idee gaven dat ik mijn emoties niet mocht laten zien. Het is voor mij belangrijk om mezelf open te stellen, ook naar anderen toe.Ondertussen is het 12 jaar geleden dat mijn vader is overleden. Ik draag dat verlies nog steeds met mij mee, maar het doet minder pijn. Mijn vader zou willen dat ik doorga met leven en dat ik gelukkig ben. Ik heb werk waar ik voldoening uithaal en ik heb een fijn gezin. En mocht er ooit nog een dierbare overlijden? Dan weet ik dat het voor mij belangrijk is om over te praten.”