Het is nu bijna anderhalf jaar geleden dat ik mijn man verloor. Daarvoor heb ik hem vijf jaar lang dag en nacht verzorgd. Ondanks dat hij wel naar de dagopvang gingen de thuiszorg hem goed hielp, was er weinig tijd over voor mezelf. Hoewel ik van naturen een positief mens ben, was het moeilijk om bewust te genieten van dingen.
Na zijn overlijden heb ik eigenlijk geen tijd genomen om te rouwen. Uiteindelijk kwam de onvermijdelijke dip alsnog, maar gelukkig las ik toen een advertentie in de krant. Het was een grote drempel die ik over moest toen ik ervoor koos om me in te schrijven voor de lotgenotengroep ‘Verlies van partner’.
Tijdens die sessies kwam enorm veel op me af. Ineens werd ik geconfronteerd met het verdriet en de emoties die ik al die tijd zo vakkundig in de diepste laden van mijn ziel had weggestopt. Als eerste reactie, dacht ik: ‘Waar bemoeien ze zich mee?’ Eigenlijk wilde ik niets liever dan weg van die sessies, weg van die emoties en gewoon verdergaan.
Achteraf kan ik zeggen dat ik erg blij ben dat ik die primaire reactie heb genegeerd. De eerste paar sessies voelde ik me helemaal niet goed. Juist om me te helpen, gingen de coaches erg tegen me in. Ze confronteerden me met het feit dat ik mijn verdriet had weggestopt en door het vele zorgen van mijn man een paar jaar van mijn leven ben kwijtgeraakt. Door het praten van hen met en tegen me, heb ik me gerealiseerd dat ik ook verdriet mag hebben en die emoties mag laten zien.“Ik kan weer oprecht enorm genieten van een ijsje op een terras of een fietstocht door de natuur. Bij thuiskomst sta ik dan bewust stil bij de leuke dag, in plaats van dat ik ervan baal dat ik alleen thuiskom.”
Het voelde alsof na de sessies mijn leven opnieuw begon. Voorheen vond ik dat ik móést doorgaan, nu weet ik dat ik mág doorgaan en leuke dingen mag doen. Ik kan weer oprecht enorm genieten van een ijsje op een terras of een fietstocht door de natuur. Bij thuiskomst sta ik dan bewust stil bij de leuke dag, in plaats van dat ik ervan baal dat ik alleen thuiskom. Voorheen voelde ik me verloren in huis vanwege de stilte om me heen, nu heb ik de dagelijkse routine weer opgepakt en geniet ik van mooie muziek op de radio. Een omslagpunt waar de lotgenotengroep voor heeft gezorgd.
Steungroepen over rouw
Bij een verlies bieden herkenning en erkenning vaak troost. In lotgenotengroepen of steungroepen ontmoet je mensen die hetzelfde doormaken als jij. Je staat niet alleen en er is ruimte voor jouw verhaal, zodat je als een sterker mens verder kunt. Het is erg belangrijk om een steungroep te vinden die goed bij je past. Misschien wil je een paar verschillende groepen uitproberen voordat je er een kiest die goed voelt.
Ben je op zoek naar een steungroep bij jou in de buurt, dan kun je het volgende doen:
Vraag het je arts of therapeut.
Zij kennen mogelijk lokale steungroepen en kunnen je goede aanbevelingen doen.Zoek online.
Je kunt zoekmachines zoals Google of Bing gebruiken en “lotgenotengroep rouw” typen, gevolgd door je stad of regio. Dit zou alle groepen in je omgeving moeten weergeven.Neem contact op met plaatselijke hospices of uitvaartcentra.
Deze organisaties hebben vaak informatie over steungroepen voor mensen die rouwen.Neem contact op met landelijke organisaties.
In Nederland zijn er verschillende landelijke organisaties die steungroepen in de regio organiseren, bijvoorbeeld Humanitas.
.