Verdriet en vieren van het leven
Día de los Muertos, oftewel de dag van de dood, wordt in Mexicaanse gemeenschappen gevierd om de overledenen te eren. Hun geest wordt tijdelijk uitgenodigd in de wereld van de levenden. Deze traditie stamt af van oude Azteekse feesten. Een altaar thuis is onderdeel van deze traditie, met foto’s en souvenirs van de overledenen en offers zoals bloemen, wierook en favoriete gerechten. Families komen samen op begraafplaatsen om met hun voorouders te eten. Deze rituelen worden uitgevoerd om de banden met overleden te onderhouden.
In de geschiedenis van de Westerse culturen waren er ook uitgebreide doodsrituelen maar deze namen in de 18e en 19e eeuw af. Dit leidde tot een groeiende angst voor de dood en het dode lichaam. Dit staat in contrast met het verleden, waar publiekelijk rouwen juist steun bood voor de nabestaanden.
Ook Griekse, Romeinse, Ethiopische en andere culturen eerden de doden door middel van feesten en festiviteiten. Deze rituelen, die verdriet en viering combineren, helpen individuen en gemeenschappen een verlies te begrijpen, waarbij de nadruk wordt gelegd op continuïteit en de verbinding met iets blijvends.