“Soms besef je pas later hoeveel iemand voor je heeft betekend”
Nu weet ik dat het rouw is
Afgelopen vrijdag zou de jongste broer van mijn moeder jarig geweest zijn. Hij stierf vier jaar geleden, vlak voor zijn verjaardag. We scheelden maar enkele jaren in leeftijd: hij was een nakomertje en mijn moeder was 21 toen ik werd geboren. Ik zag hem meer als oudere broer dan als oom. In mijn jeugd trokken we veel met elkaar op.
Zijn liefde voor muziek was mijn introductie tot de wereld van rock-‘n-roll en later popmuziek. Een van de eerste plaatjes die hij voor mij draaide was ‘Peggy Sue’ van Buddy Holly. Onze muzikale reis voerde van Buddy via Elvis naar de Dire Straits. Ademloos luisterden we samen naar Brothers in Arms. Het maakte een onuitwisbare indruk op mij. Ik heb zijn liefde voor popmuziek geërfd. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik daarnaar luister.
Maar toch groeiden we uit elkaar. Zijn leven werd beheerst door de zeldzame, aangeboren aandoening Osteogenosis Imperfecta. De keren dat hij zijn benen brak zijn niet meer op één hand te tellen. Sporten, fietsen of zelfs wandelen ging niet. Doordat hij niet met zijn leeftijdsgenoten kon optrekken, ontwikkelde hij psychische problemen. Hij zat vaak thuis, vooral nadat hij rond zijn 27ste arbeidsongeschikt raakte. Ik ging in die tijd wel met vrienden op stap.
Nu ik bijna net zo oud ben als hij is geworden, besef ik steeds beter hoe moeilijk, en vooral hoe eenzaam het tweede deel van zijn leven moet zijn geweest. Hij stond aan de rand van de maatschappij, ondanks de liefdevolle aandacht van mijn oma, die voor hem zorgde tot ze niet meer kon, en mijn moeder, die met liefde haar mantelzorgtaak op zich nam tot hij overleed.
Ieder jaar rond zijn geboortedag ben ik even verdrietig. Ook afgelopen vrijdag. Ik heb dit nooit benoemd als ‘rouw’. Maar ik realiseer me nu pas dat het wel rouw is. Het maakt me elk jaar opnieuw bewust van hoeveel hij voor mij heeft betekend. En waarom popmuziek zo belangrijk voor me is.