“Ik heb geleerd goed te luisteren naar mezelf.”
Alles leek zo gewoon. Het was 8 juni, de dag waarop het leven van Bea voor altijd zou veranderen, al wist ze dat gelukkig nog niet toen de dag begon. Een gewone dag, waarop haar dochter Patricia gewoon naar school ging.
“Het was deze dag schitterend weer, mooie blauwe luchten, regelmatig zon en zomerse temperaturen. Gek eigenlijk dat ik mij dit nog herinner, want vraag mij niet wat voor weer het een jaar later was bijvoorbeeld. Nadat de schooldag voorbij was, en Patricia thuis een snoepje en wat drinken had gehad, vroeg zij aan mij of zij nog een stukje mocht gaan fietsen. Patricia was dol op fietsen en ook had zij het fietsen goed onder de knie. Ik vertrouwde haar op dat gebied volledig.
Uiteraard kreeg zij wel een lijst met waarschuwingen mee, dat zij goed uit moest kijken, dat zij in de buurt moest blijven omdat ik met het eten bezig was en wij straks zouden gaan eten. “Dag mam, tot straks”, dat waren haar laatste woorden aan mij.”
De dag dat alles veranderde
“Op het moment dat ik het avond eten klaar stond te maken, kreeg Patricia op haar fiets een aanrijding met een scooter. Zij was niet op slag dood, maar wel meteen in shock. En daar begint mijn kracht al een beetje waar ik het hier over wil gaan hebben. Want dat Patricia in shock was, dat betekende dat zij dus niks mee kreeg van angst en van de pijn in haar lichaam. Patricia is uiteindelijk op 9 juni op zesjarige leeftijd overleden in de armen van mij en mijn partner, omringd met liefde van overige familieleden die aanwezig waren.”
De kracht om verder te gaan
“Kracht om verder te gaan. Nooit had ik gedacht dat ik dit in mij zou hebben. Als ik eerder wel eens dit soort verhalen hoorde dan was standaard mijn reactie dat ik gek zou worden als mij zoiets zou gebeuren. Maar dat gebeurde dus niet. Vanaf het moment dat Patricia overleed heb ik geprobeerd om uit negatieve en verdrietige gedachten, er kleine positieve puntjes uit te halen. Natuurlijk heb ik momenten gehad, en nog steeds, dat ik mijn ogen bijna uit mijn hoofd huilde van verdriet. En dat moest ik ook van mijzelf. Ik heb geleerd dat ik toe moet geven aan mindere goede momenten. Want zo’n slecht moment geeft weer kracht voor de volgende dag. Zo had ik wel eens zo’n slechte dag, ik deed voor niemand de deur open, pakte de telefoon niet op en ging dan muziek op zetten waarop ik heerlijk kon janken, zolang janken tot ik geen traan meer over had. Wat gaf mij dat een kracht!”
“Ik heb geleerd mijn eigen hart en gevoel te volgen. Hoe lief alle tips ook zijn van de mensen om mij heen, ikzelf weet het best wat goed voelt voor mij. Ik heb geleerd te luisteren naar mijzelf.”
Het verhaal rond krijgen
“Ook wilde ik voor mijzelf het verhaal rondom haar ongeluk en haar overlijden zoveel mogelijk rond hebben. Ík wilde dat alle puzzelstukjes aanwezig waren. Dus ik heb een brief geschreven naar het ziekenhuis, naar de afdeling Intensive Care waar zij had gelegen. Ik wist geen namen van betrokken verpleegkundigen, maar ik ging ervan uit dat degene die haar hadden verzorgd wel wisten dat zij deze avond en nacht bij haar waren geweest. In deze brief heb ik hen bedankt dat zij geprobeerd hadden mijn dochters’ leven te redden. Ik heb geschreven wat haar ongeluk en dood met mij had gedaan. Maar ik had hen ook gevraagd of zij hun ervaringen tijdens het verzorgen van mijn kind, met mij wilden delen. Van twee verpleegkundigen kreeg ik een emotionele en lieve brief terug. Ook hier heb ik toen kracht en steun uit gehaald. Ik heb betrokken politieagenten gesproken. Ik heb de mensen die bij haar waren op de plek van het ongeluk gesproken en bedankt.”
Noem haar naam en zij bestaat
“Verder heb ik geleerd mijn eigen hart en gevoel te volgen. Hoe lief alle tips ook zijn van de mensen om mij heen, ik weet zelf het beste wat goed voelt voor mij. Ik heb geleerd goed te luisteren naar mezelf. Verder ben ik altijd heel open geweest – en nog – over de dood van mijn kind. Over het intense gemis wat er altijd zal blijven. Mensen die hier mee om kunnen gaan blijven in mijn leven, mensen die het niet kunnen, gaan. Ik zal haar naam Patricia altijd blijven noemen!”