Femke: “De dood is nu continu aanwezig. Anja gaat op momenten snel achteruit.”
“Deze periode is zwaar, maar ik ervaar het ook als een mooi cadeau van hierboven”, zegt Femke, die haar oudtante bijstaat tijdens haar sterfbed. Met het afscheid in zicht, leert Femke het leven anders te bekijken. “Ik besef me dat we altijd tijd voor elkaar kunnen creëren. Het is volledig aan onszelf om dit te doen.”
“Ik ben heel hecht met mijn oudtante Anja, de tante van mijn vader. Na het overlijden van haar man enkele jaren geleden, at ik wekelijks bij haar. We keken samen films, bezochten de musical Aladdin in Scheveningen en belden regelmatig om de dag door te spreken. Op 5 januari van dit jaar belde ze me. Ik was met vrienden, dus beloofde de volgende dag terug te bellen. Toen ik haar de dag erop sprak, schrok ik me rot: Anja nam op vanaf de intensive care, waar ze de hele nacht had gelegen. Ze was thuis onwel geworden en door de ambulance opgehaald. Ik snelde met mijn vader naar het ziekenhuis. Mijn oudtante lag stil in bed, met haar ogen dicht. Even dachten we dat ze sliep, maar Anja bleek haar ogen dicht te hebben omdat ze heftig nieuws moest verwerken. Drie jaar nadat ze schoon was verklaard, was er wederom kanker bij Anja gevonden. De arts had haar het nieuws tussen neus en lippen door verteld terwijl ze alleen was. Waarom was er niet gewacht op haar familie?
Rollercoaster
De afgelopen maanden zijn een rollercoaster geweest. De tumoren in Anja’s rug bleken niet meer te behandelen. Ze kreeg te horen dat ze naar een hospice zou verhuizen voor haar laatste levensfase. Ook dit nieuws moest ze in haar eentje verwerken. Ik kan er met mijn verstand niet bij hoe artsen zo ongevoelig omgaan met het mededelen van dit soort levensveranderende gebeurtenissen. Hoe zouden zij zich voelen als dit hen overkwam? Ik maak me er boos om, maar probeer het los te laten. Het kwaad is immers al geschied.
Kostbare momenten
De dood is nu continu aanwezig. Anja gaat op momenten snel achteruit. Er zijn avonden geweest waarop we dachten dat we afscheid moesten nemen. Vervolgens veert ze toch weer op. Ondanks het verdriet ervaar ik de laatste tijd als een cadeau van bovenaf. Door de ziekte van Anja groei ik. Ik bekijk het leven nu anders dan vijf maanden geleden. Waar ik voorheen soms geen tijd had om langs te komen, besef ik me nu dat we altijd tijd en aandacht kunnen creëren voor degenen die belangrijk voor ons zijn. Het is volledig aan onszelf om dit te doen. Ik ga dagelijks bij Anja langs en de intense momenten die we samen beleven, zijn zo kostbaar. Ook de band met de andere familieleden, zoals haar zoon en schoondochter, is sterker geworden. Het is zeldzaam hoeveel steun we aan elkaar beleven.